Golphubhanjyang deel 1

GOLPHUBHANJYANG deel 1
Na het geweldige welkom en de vergadering daarna, waren wij toe aan een goede nachtrust.
Nadat we alle bloemenkransen en sjaals opgehangen hadden, kropen wij in onze warme slaapzak en werden de volgende dag ‘pas’ om 6 uur wakker door het gegil van enkele kinderen. Iets dat hier normaal is, iedereen gilt naar elkaar. Alweer was het een mooie en warme dag. Een beetje rondgekeken op de school en rond een uur om half vier hadden wij onze vergadering met vijf van de leden van het bouwteam. Na lang soebatten en veel Nepalees geklets, kregen wij te horen dat zij het heel erg fijn vonden dat wij de school willen opknappen en het dorp ondersteunen met wat er nodig is. Het vochtvrij maken van de school waren ze helemaal mee eens, maar de 1000 euro die wij daarnaast aan de leerlingen wilden besteden, zou wat hen betreft beter gebruikt kunnen worden om het kantoor en de lerarenkamer mooi in te richten. Hierop begonnen wij te lachen en nee te schudden en legden hen uit dat het voor de leerlingen bestemd was en niet voor de leraren. Dat heeft voor ons geen prioriteit vertelden wij hen. Ietwat teleurgesteld, maar begripvol, begonnen zij ook enigszins te lachen en begrepen hun foute denkwijze. ‘Misschien volgend jaar als er meer geld beschikbaar is…’, hielden wij hen voor en dat was voldoende om hen weer op te monteren.

Na veel heen en weer gepraat kwamen wij gezamenlijk tot de conclusie dat wij zes van de twaalf lokalen zouden gaan opknappen, twee extra toiletten bouwen voor de kinderen (nu hebben ze maar twee toiletten voor bijna 500 kinderen) en over de 1000 euro voor het dorp wordt beslist na de vergadering van de belangengroep van het dorp op 23 november. Wel is er al uitgesproken dat ze graag 2 openbare toiletten willen. Er is nu geen openbaar toilet en maar 5% van de bewoners heeft een eigen toilet. De vergadering ging nog wel even door, maar toen het donker werd was het in een keer over. Zonder een aankondiging dat het klaar was stond iedereen op en dat was dat. Apart! Daarna nog wat gedronken met de werkgroep, thee met rum en de twee tandige voorzitter van het schoolbestuur besloot er een dubbele omelet bij te nemen omdat hij de rum anders niet lustte(?). De dag erna zelf maar een soort contract opgesteld met de gemaakte afspraken en prijzen en dit in tweevoud met de hand geschreven (geen printers of internet hier) en enkele dagen later door de voorzitter laten ondertekenen met de afspraak dat indien de prijs van het geheel hoger uitvalt, dit door de school wordt betaald. Zeg maar, een extra stok achter de deur om de prijs laag te houden.

De volgende dag waren wij vol verwachting wat er al gedaan zou gaan worden… tja, niks dus want we zijn in Azië. Een dag of vijf later kwam het bericht dat de lokale ondernemer samen met een werknemer in de rivier aan het graven was om het zand te vergaren voor het maken van het cement! Wij erheen om te kijken en echt waar, twee man waren met een schep bezig de rivier leeg te scheppen en dan te bedenken dat ze 600 zakken van 30 kilo nodig hebben! Dit zou dus naar hun schatting ongeveer tien dagen gaan duren en dat kwam aardig uit. Probleem was alleen dat er op die ene plek niet genoeg bruikbaar zand aanwezig was en dus hebben ze verspreid over de berg op verschillende plekken hopen zand liggen en die moeten nu nog eerst naar de school gebracht worden door dragers. Tja, er is hier geen bouwmarkt om de hoek. Dit is echter niet alles. Ze hebben ook balken en planken nodig voor drie nieuwe vloeren. Vandaag, 18 november, zijn we samen met het hoofd van de school, Sir Julphe en de timmermannen naar de geschikte bomen gaan zoeken. We moesten eerst een steile berg af en toen we drie geschikte bomen gevonden hadden, moesten we nog overleggen over de prijs. Tenslotte werden we het eens op 100 euro voor alle drie de bomen van wel 30 meter hoog en ongeveer een kleine meter in omtrek. De timmermannen hakte de boom zelf om. Leuk om te zien. Het hout moet ongeveer 2 weken drogen en vervolgens moeten de bomen met de hand verzaagd worden tot balken en planken en daarna door dragers naar het dorp gebracht worden. Hiervoor gaat Sir Julphe de lokale bevolking en leerlingen vragen. Dat scheel t weer geld. Het enige dat dan wel betaald moet worden is een stevig ontbijt voor iedereen, waarschijnlijk Dahl bath (rijst met groenten curry). Natuurlijk gaan we dit alles filmen en fotograferen! Over 3 weken wordt in Kathmandu het cement besteld en dat wordt eerst door een gehuurde vrachtauto naar een dorpje onderaan de berg gebracht en daarna moeten de 100 zakken van 50 kg. per stuk door dragers omhoog gebracht worden wat hen ongeveer 1 ½ uur kost. Dat is nog aardig snel, want de hellingsgraad varieert tussen de 50 en 80%. De dragers krijgen hier € 1,70 per zak voor. Eerst moeten we echter wachten totdat de weg gemaakt is naar het dorpje. Deze weg moet elk jaar na de moesson opnieuw door bulldozers gemaakt worden omdat steeds de helft weggespoeld wordt door de regen. Hopelijk kunnen we dan ergens begin December echt gaan beginnen met het opknappen van de school.

Ondertussen zijn wij al aardig ingeburgerd in het dorp. We worden uitgenodigd voor speciale gelegenheden en proberen wat met de lokale bevolking te praten. Onze kennis van het Nepalees begint zich langzaam maar zeker uit te breidden en wij kennen nu ongeveer 160 woorden en zinnen. Twee weken geleden zijn wij uitgenodigd bij een zeer speciale gelegenheid. Er gingen drie mannen voor een maand een klooster in om te mediteren als onderdeel van het Lama zijn, een Boeddhistische geestelijke leider. Aan het begin van die maand is er een openingsceremonie en moeten zij beloftes afleggen, iets waarbij normaal nooit een toerist aanwezig mag zijn, maar wij werden speciaal uitgenodigd en dat was zeer bijzonder. Mooie muziek en gebeden in een schitterende omgeving , maar wel heel relaxed allemaal. De helpers van de hoogste Lama leraar lopen gewoon steeds naar binnen tijdens het opzeggen van de Mantra’s (Boeddhistische gebeden) en kletsen er gewoon doorheen. Ook werd ons thee aangeboden en ik moet zeggen, die smaakte heel bijzonder en lekker! De volgende dag echter kwam een van de aanwezigen zijn excuses maken omdat ze per ongeluk chilipoeder in de thee hadden gedaan…! Maar wij vonden het echt lekker, dus als we terug zijn gaan wij een nieuwe theesoort in Nederland introduceren haha! Over twee weken komen de mannen uit retraite en is er weer een feestje (ceremonie) waar wij voor uitgenodigd zijn. Ben benieuwd wat voor thee wij dan te drinken krijgen.

Tevens werden wij vorige week door de overbuurvrouw uitgenodigd om aanwezig te zijn bij de Tikka ceremonie. Dat is wanneer zusters hun broer eren en geld geven en een Tikka (een stip op het voorhoofd) als eerbetoon. De broers moeten namelijk als ze ouder zijn voor hun zusters zorgen als ze dat zelf niet kunnen. Ook heel leuk om mee te maken. De kamer was verlicht door vele kaarsen en de jongens zaten vol verwachting te kijken wat hun zusters hen allemaal gingen geven. Om helemaal rein te zijn werden de broers vlak daarvoor midden op straat door hun moeder gewassen. Daar sta je dan als 6 jarige helemaal naakt op straat… Tja, ander land, andere gewoontes. Elke week maken wij iets bijzonders mee, echt ongelooflijk wat een ervaringen wij hier opdoen! Zaken die normale toeristen nooit te zien krijgen of meemaken. Zo hebben we vlakbij het dorpje een heerlijk plekje aan de rivier gevonden om rustig te zitten en te genieten van de stilte en de zon en het landschap. Laatst hebben we een paar Engelse toeristen daar mee naartoe genomen en enkele kinderen uit het dorp gingen ook mee. Later vertelden de toeristen ons dat het voor hen de mooiste ervaring van de hele vakantie was geweest en ze gaven ons 70 euro voor de stichting als dank. Dankzij Jenni’s idee van kleine rondleidingen geven voor toeristen, naar de school, de rivier en de kleine akkers, hebben wij al ruim 120 euro voor de stichting ontvangen.

Afgelopen zaterdag 20 november was er op anderhalf uur lopen van Golphu een groot jaarlijkse feest voor de Sherpa’s (1 van de vele bevolkingsgroepen in Nepal). Wij er natuurlijk ook heen. Eerst moesten we wachten tot een grote groep Sherpa’s uit een ander dorp hier zouden arriveren en dan zouden we daar achteraan lopen. Rond een uur of drie in de middag hoorden wij ze eindelijk aankomen. Veel getrommel en gezang en de groep werd vooraf gegaan door drie Jangri’s/bombo’s (medicijn mannen) in lange witte gewaden en met vele kleurrijke sjaal om hun middel en hun hoofd. Ook droegen ze een paars jasje, echt mooi om te zien. Nadat ze eerst de plaatselijke gompa (een Boeddhistisch tempeltje) vereerd hadden en nadat ze wat gegeten en gedronken hadden, trok de stoet verder en wij er achteraan. Na ruim een uur klimmen, waarbij de Jangri’s bleven dansen en het gezang ook doorging, gingen zij bovenop de berg allemaal zitten en kregen ze chilibonen met wat brood en raksi (plaatselijk gestookte drank) aangeboden en wij werden ook uitgenodigd om in de kring te komen zitten en mee te eten en te drinken, terwijl een andere groep om ons heen danste. Heel speciaal. Na het eten trok de groep verder en kwamen wij na 20 minuten aan op de plek waar het festival gevierd werd. Inmiddels was het donker en je kon mooi alle hout gestookte vuurtjes zien van de vele eet tentjes die er waren. Net een soort Koninginnedag.

Er waren ruim 1000 mensen aanwezig en het dansen werd heviger en het zingen harder en dat versterkte zich in de komende uren door het gebruik van vele glazen raksi. Natuurlijk dansten wij ook mee in de groep en na ongeveer 10 raksi’s en wat Buffalo vlees in deeg genuttigd te hebben, vonden wij het rond elf uur in de avond tijd worden om naar huis te gaan. Probleem was alleen dat het meisje van de lodge die met ons mee zou gaan nergens te bekennen was en ze is pas 9 jaar. Na ruim een half uur zoeken konden wij haar nog niet vinden en besloten dat zij wel met haar oom, die er ook was, terug zou lopen. Toen wij wilden vertrekken zochten wij naar iemand uit Golphu die ons zou kunnen vergezellen de berg af in het donker. Wij waren immers voor het eerst die weg gelopen. Niemand te vinden dus en daarnaast werd er ons gevraagd om nog 2 toeristen mee te nemen die de weg helemaal niet kenden. Wij dus ook niet. Toch maar om 23 uur vertrokken met 2 zaklampen en ik speelde de gids. Gelukkig heb ik een goed geheugen en na ruim een uur waren we weer terug in het dorp. Jenni en de dorpelingen waren zeer onder de indruk dat ik in het donker de weg had terug gevonden door het bos en langs afgronden en over rotsen.

Jammer alleen dat de lodge bij terugkomst op slot leek te zijn. Gelukkig werd een toerist wakker van ons geroep en die liet ons via de achteringang binnen en de lodge eigenaar snurkte dus vrolijk verder. De beste man had niets gehoord. Met veel moeite hebben wij hem toch wakker kunnen krijgen om te vragen of Purpi (het meisje van de lodge) al terug was. Niet dus en wij vroegen toen of wij terug moesten gaan om haar te halen. Was niet nodig volgens haar opa, ze zou daar waarschijnlijk ergens liggen te slapen en de volgende dag terugkomen. Gelukkig was dat ook zo en tevens liet de lodge eigenaar ons zien dat wij veel harder tegen de deur hadden moeten duwen, beuken haast, om deze open te krijgen. Weten we dan weer voor de volgende keer. Maar wel een hele belevenis.

De afgelopen dagen zijn wij bij verscheidene mensen uitgenodigd om thee te komen drinken, meestal al om 8 uur in de morgen en te zien waar zij wonen. Zoals bij drie leraren die twee kamertjes huren met kranten als behang op de muur en van morgen weer bij twee andere leraren en volgende week zijn wij uitgenodigd om bij een familie te komen dineren. Dus dat zal wel dhal bhat (rijst met groenten curry) worden en de hele avond in kleermakerszit zitten. Maar allemaal wel erg leuk en gezellig.

Vandaag 1 december met Stéphanie gebeld om te vragen of zij even op onze rekening kon kijken of er nog meer donaties binnengekomen waren… helaas niet, maar het jaar is nog niet voorbij! Tevens moest zij voor ons geld overmaken naar de school. Na enkele haperingen omdat de telefoon uitviel is ook dat gelukt. Ook hoorde we van haar dat er sneeuw in Nederland lag. Helaas hier nog niet, maar komt nog wel. Overdag zitten we nog steeds met korte mouwen, maar na 16.00 uur zakt de temperatuur snel tot een graag of 5 en in de nacht is het een graad of 5 onder nul en dat zonder verwarming maar je raakt eraan gewend hoor.

Gisteren is tevens het met de hand geschilderde bord gekomen dat middenin het dorp opgehangen wordt en dat verwijst naar de school en waar ook opstaat dat Slokker Bouwgroep een donatie heeft gegeven voor het vochtvrij maken van de school. Ik stuur wel een foto mee. Voor nu sluit ik weer af en zal proberen weer wat nieuwe foto’s op mijnalbum.nl te zetten plus een kort filmpje van Golphubhanjyang op de hands website (www.handsnepal.com). Een dikke kus voor iedereen en tot de volgende nieuwsbrief. (Begin volgende week)