De laatste zes weken

DE LAATSTE ZES WEKEN…
De laatste week van januari en de eerste van februari zijn erg druk geweest. Aangezien wij het einde van ons verblijf naderen, komt alles opeens in een stroomversnelling. Vergaderingen met scholen die om onze hulp hadden gevraagd voor lekkende daken, vochtige muren, nieuwe deuren en ramen, nieuwe schoolbanken en kapotte toiletten. Een ontmoeting met een schoolbestuur dat zich niet helemaal aan de gemaakte afspraken hield en die wij dus even op de vingers wilden tikken. Een schoolhoofd die 600 roepies meer voor een nieuwe schoolbank moest betalen dan een school in een naburig dorp voor dezelfde bank en die wij dus met de hulp van enkele Nepalese vrienden helemaal hebben uitgehoord over hoe en wat en waar uiteindelijk boven tafel kwam dat hij inderdaad een beetje vreemde rekening had. Dus ook dat even rechtgezet en ga zo maar door. Tevens hield dat in dat wij bijna dag in dag uit twee tot drie uur moesten lopen en klimmen om bij die scholen te komen. Dat is zoiets als thuis twee uur lang de trap omhoog lopen met steeds verschillende hoogtes van de treden. Zeer vermoeiend, maar voor het eerst in mijn leven heb ik nu een beetje gespierde kuiten...hihi! Kortom een drukke, vermoeiende maar ook zeer leerzame periode! Even niet aardig gevonden willen worden, maar op je strepen staan, op een nette manier.

Daarnaast zijn wij ook nog enkele malen bij mensen thuis gaan eten en hebben bezoekjes gebracht aan drie arme families en kleren uitgedeeld die een Duitse jongen, Dominik, die wij drie weken daarvoor in Kathmandu ontmoet hadden, speciaal vanuit Kathmandu naar Golphu Bhanjyang kwam brengen. Echt super aardig! Tevens naar een picknick geweest van twee scholen ergens op een bergweide met schitterend uitzicht en heerlijk geitenvlees en rijst en curry.

Alsof het allemaal nog niet genoeg was, werden wij in Kutumsang (weer anderhalf uur klimmen…pff),
uitgenodigd om op drie, vier en vijf februari het Sherpa nieuwjaar (Lhosar) te komen vieren met de familie van het kind dat wij sponsoren (Dawa). Nou zijn wij altijd best wel in voor een feestje, maar dit was achteraf toch net iets teveel. De eerste dag was prima! Rond een uur of twaalf kwamen wij daar aan en werden verwelkomt met koffie en wat te eten. Het was heerlijk weer en dus konden we lekker buiten zitten in T-shirt. Maar grootmoeder zat al de hele dag in de schuur en was bezig met het bakken van speciaal brood, barbar brood, dat ze alleen maken met nieuwjaar en dat de vorm heeft van een pannenkoek. Zij heeft onophoudelijk zitten bakken (in kleermakers zit) van negen uur in de morgen tot een uur of vier in de middag! Wij waren natuurlijk zeer benieuwd hoe het zou smaken. Hadden we niet moeten zijn! Ik kan het alleen maar omschrijven als gebakken rubber…
Uit beleefdheid zeg je dat het wel lekker is en denkt en hoopt dat het bij die ene keer blijft.
Het bleef dus niet bij die ene keer. De volgende drie dagen hebben wij het in totaal ongeveer TIEN keer moeten eten en elke keer krijg je drie stukken en iets weigeren kennen ze hier niet! De eerste dag was het al erg, maar kan je je voorstellen hoe het op de derde dag smaakte!? Wij kregen te horen dat het een maand houdbaar is… nou volgens mij is het levenslang houdbaar, echt erg!

Dat was dus tevens de leidraad van die drie dagen… eten! De tweede dag eerst ontbijt om negen uur nadat wij om half zes waren opgestaan om te zien hoe ze de nieuwe ‘prayer flags’ ophingen, iets dat elk nieuwjaar moet gebeuren. Daarna om elf uur nog een keer ontbijt met de hele familie en dat lekkere brood plus rijst en curry. Vervolgens even rust, maar rond een uur of twee ga je dan naar de vrienden van de familie waar je ook weer ‘dat brood’ krijgt met alweer rijst en curry en Raksi (alcohol drankje). Deze maaltijd duurt tot een uur of vijf! Als je dan denkt alles gehad te hebben en helemaal vol te zijn… dan komt om negen uur in de avond de hoofdmaaltijd met… je raadt het al, rubber brood, rijst en curry.
Moet ik nog uitleggen hoe wij ons aan het eind van de avond voelden? En er kwam nog een dag…
Wat waren wij blij dat we op 6 februari weg konden, want dit feest duurt vijftien dagen!
Bij aankomst in Golphu Bhanjyang werden wij vrolijk welkom geheten door een aantal mensen die ook Sherpa zijn en je voelt hem al aankomen, wij MOESTEN het speciale Nieuwjaars brood ook bij hen komen eten…archhhhh!!!

Gelukkig gingen wij de volgende dag naar Kathmandu waar wij geen Sherpa mensen kennen!
Wij hadden besloten om dit keer lopend naar Kathmandu te gaan omdat wij alle twee wel zin hadden in een lekker stuk lopen. Dus op maandag 7 Februari vertrokken wij rond een uur of tien in de ochtend richting Chisopani, halve wege Kathmandu. Het was een schitterende dag om te lopen en de uitzichten onderweg waren weer geweldig. We moesten eerst twee uur lang omhoog en daarna ruim een uur naar beneden om vervolgens te eindigen met een klim van weer twee uur. Tot onze verbazing kwamen wij tijdens de tocht verschillende mensen tegen die ons kenden van horen zeggen of omdat ze ons herkenden van de trouwerij in Chipling, anderhalve maand geleden. Nieuwtjes gaan hier snel rond en we spraken zelfs een gids uit het Mount Everest gebied, hier 170 km. vandaan, die daar al van ons gehoord had!
Maar goed, om vier uur in de middag waren we in Chisopani en konden daar een heerlijk hete douche nemen. Iets dat wij zes weken niet hadden kunnen doen. In Golphu Bhanjyang moeten we het doen met een emmer heet water. Wij besloten om de rest van de reis naar Kathmandu met de jeep te doen omdat we geen zin hadden om de 5500 traptreden naar beneden richting Sundarijal te lopen. Foute beslissing! De jeep en de weg waren een nachtmerrie. Wij konden niet rechtop zitten in de jeep vanwege een erg laag plafond achterin en door de giga kuilen in de weg vlogen wij heen en weer gedurende drie uur. Enige voordeel was dat wij wel lekker vroeg in Kathmandu waren.

De tijd daar hadden wij hard nodig om e-mails te beantwoorden, donors bedankjes te sturen en om alle financiën bij te werken, zowel privé als ook van de stichting. Een hoop werk dat je wel aan Jenni kan overlaten. Zij is zeer secuur en heeft de afgelopen maanden alles perfect bijgehouden! Petje af hoor, want dat deed ze naast al het andere werk zoals lesgeven en vergaderingen bijwonen en ook daarvan zette zij de belangrijkste zaken op schrift. Ik ben hartstikke trots op haar!
Uiteindelijk zijn wij van de negen dagen dat wij in Kathmandu waren, er zes bezig geweest met administratie en het regelen van andere zaken zoals het aanvragen van een visum voor India voor de terugreis en onze korte vakantie in Goa, het bezoeken van de Marshyangdi Boarding High School om een plek te regelen voor het zusje van Dawa, Sangmo, waar wij nu ook een sponsor (uit Canada) voor hebben gevonden en een ontbijt afspraak met Rene Veldt van SVN waar wij heerlijk mee hebben zitten kletsen en die enkele goede tips voor ons had.
Leuk om te vertellen is dat wij op de H.A.N.D.S. rekening twee flinke bedragen zagen bijgeschreven. Een bedrag van € 500 vanuit België van een vriend van iemand die wij hier ontmoet hadden en van twee lieve mensen uit Rijswijk mochten wij maar liefst € 758 ontvangen! Zij hadden in Oostenrijk de alternatieve Elfstedentocht gereden en hadden daarbij geld ingezameld en het uiteindelijke bedrag hebben zijzelf verdubbeld. Geweldig hoor dat er mensen zijn die zich zo voor onze stichting willen inzetten! Dat verdient respect!

Tussen alle administratieve werkzaamheden door hadden wij gelukkig toch ook wel tijd om te relaxen in de schitterende ‘Garden of Dreams’ in hartje Kathmandu. Een plek waar het rustig is en waar je de gekte van de stad kunt ontvluchten. Tevens zijn wij een middag naar Boudhanath geweest. Een serene plek waar de rust van het Boeddhisme je tegemoet straalt en waar geen auto’s en motoren mogen komen. Groot pluspunt was tevens dat het in Kathmandu ruim 20 graden was en wij heerlijk in zomerse kleding konden rondlopen.

Groot was daarom het verschil met woensdag 16 februari toen wij weer teruggingen naar Golphu.
Het kwam met bakken uit de lucht vallen en het was hooguit 3 graden. De taxi die ons terugbracht naar Bolde, een dorpje anderhalf uur lopen onder Golphu, had grote moeite om door al het water en langs de rotsblokken te manoeuvreren die op de weg gespoeld waren .
Na aankomst in Bolde, moesten wij echter nog een kleine twee uur in de stromende regen naar boven lopen. Dat betekende wegzakken in de modder tot over je enkels en een pad omhoog lopen dat zo glibberig was dat wanneer je een stap nam je er soms weer twee naar beneden gleed en een paar honderd meter verder omhoog zagen wij dat de regen overging in sneeuw.
Uiteindelijk kwamen wij net niet in de sneeuw terecht, maar het was Golphu genaderd tot op ruim 50 meter boven het dorp. Wat een overgang zeg van het warme Kathmandu naar het 20 graden koudere Golphu en dat in 24 uur tijd. Gelukkig scheen de zon wel weer de volgende dag en was het gelijk een stuk warmer! Helaas heeft dat niet voorkomen dat wij alle twee nu met een verkoudheid rondlopen. We zijn echt toe aan de warmte van Goa en we hebben het best wel verdiend.

Wellicht zijn er mensen die denken dat ons verblijf in Nepal een grote vakantie is geweest, maar ik kan diegene verzekeren dat het niet zo is. Afgezien van onze trektocht aan het begin, hebben wij nauwelijks tijd voor onszelf gehad en zijn continue bezig geweest met allerhande zaken en elke dag bereid moeten zijn om weer een vergadering bij te wonen of een school te bezoeken en daarnaast de werkzaamheden hier in Golphu een beetje proberen te sturen. Allemaal heel leuk en spannend, maar zeer vermoeiend. We hebben het echter met liefde gedaan, maar zijn nu een beetje aan het eind van ons latijn en echt toe aan een week op het warme strand van Goa.
Maar zover is het nog niet. We gaan er de komende weken nog even flink tegenaan om zoveel mogelijk rond te krijgen voor ons vertrek en om projecten te hebben voor als wij weer thuis zijn.
Tevens geeft Jenni nog twee weken Engelse les aan klas 4 en ook dat doet ze weer perfect. Tijdens de eerste les al kreeg ze de kinderen zover dat ze uit zichzelf opstonden om antwoord te geven. Iets dat ze hier absoluut niet gewend zijn. Hopelijk nemen de leraren hier iets van Jenni over want met haar aanpak leren de kinderen meer en krijgen tevens meer zelfvertrouwen.

Het is nu 20 februari en nog twee dagen voordat Jenni jarig is en vijftig jaar wordt. We gaan dit vieren met een picknick voor het hele dorp op zaterdag 26 februari. Hopelijk zijn wij tegen die tijd alle twee onze verkoudheid kwijt. Zijn nu alle twee ziekelijk, verkouden, iets verhoging en flink hoesten. Niet echt goed getimed zo vlak voor ons vertrek, want wij hebben de energie hard nodig voor alles wat wij nog moeten regelen, zoals nog een bezoek brengen aan de scholen in Nagemba en Solshing Gaon, het verkrijgen van drie brieven van andere scholen die om onze hulp hebben gevraagd en helaas moeten wij daar zelf steeds om vragen, een verzoekbrief ontvangen van de EHBO post in het dorp, een bezoek brengen aan de ‘familie’ in Kutumsang , een financieel eindverslag maken met het schoolhoofd en bestuur van de school in Golphu Bhanjyang en nog een aantal zaken. Daarom hebben we besloten om een antibiotica kuur te nemen omdat we eigenlijk geen tijd hebben om ziek te zijn. Maar ja, wij zijn bikkels en slaan er ons wel doorheen!

Vandaag is het 26 februari en zijn wij vijf dagen verwijderd van ons vertrek hier. De afgelopen dagen kon ik de nieuwsbrief niet bijwerken omdat wij weer eens vijf dagen geen stroom hadden en dus kon er niets opgeladen worden, zoals de batterij van de laptop. Helaas zijn wij nog steeds niet geheel gezond, maar langzaamaan gaat het iets beter. Het is ook niet makkelijk om hier snel van een zware verkoudheid af te komen. Voor afspraken moet je de deur uit en de koude wind in, om te eten moeten wij in de onverwarmde eetkamer zitten, om te bellen of te sms’en moet je ook naar buiten en ga zo maar door. Maar het leven en werk gaan ook door en dus hebben wij de afgelopen week het financiële rapport gemaakt van de school in Golphu en dat heeft in totaal ruim acht uur in beslag genomen. Ze werken hier echt anders en begrijpen niet dat wij gespecificeerde rekeningen willen en dan nog het liefst in het Engels. Dus moesten wij hun kladjes en Nepalese rekeningen met wel
50 items erop, samen met hen uitpluizen. Aan het begin van de vergadering vertelde het uit zes man bestaande bestuur ons trots dat ze ruim 29.000 rupees (ongeveer 290 euro) overhadden. Nou, dat wilden wij dan weleens even zien! Tot hun schrik en verbazing kwam er na onze berekening en acht uur vergaderen een iets ander overschot uit de bus. Er bleek slechts 1300 rupees ( 13 euro) over te zijn, maar ach ze zijn binnen het budget gebleven en dat was voor ons het belangrijkste. Wel een domper voor hen dat ze veel minder geld overhadden en dat wij hun financiële rapport naar de prullenbak verwezen. Het was een hele klus hoor, maar we zijn geslaagd!
Tevens hebben wij deze week bij de nu bijna voltooide toiletten voor de school en twee voor het dorp, onze stichting naam in het cement geschreven. Leuk om te doen en ook omdat de eerste twee toiletten voor het dorp, de datum van Jenni’s 50e verjaardag hebben meegekregen.

Gisteren was er weer eens een bruiloft in het dorp. Een gearrangeerd huwelijk, wat hier nog veel voorkomt, waarbij de bruid vanuit haar dorp op de ruggen van de vrienden van de bruidegom naar haar toekomstige woonplaats en woning wordt gedragen. ( Bij een liefdes huwelijk loopt de bruid zelf.) Dit keer zijn wij niet mee gegaan om de bruid op te halen in Chipling, hier twee uur vandaan, o.a. vanwege onze verkoudheid, maar het weerhield ons er niet van om in de avond naar het feest (naast de lodge) te gaan. Was erg leuk en hebben natuurlijk de Sherpa dans gedaan die wij, als wij weer thuis zijn, wel even zullen voordoen. Dit keer was er ook veel jeugd en die hadden wat meer westerse muziek en dus moesten wij onze danspasjes laten zien. Gegil alom en enthousiaste kreten en het duurde niet lang totdat zij ons nadeden. Het feest duurde tot zes uur in de morgen, maar toen lagen wij allang in bed! WANT… vandaag was de grote picknick voor Jenni’s vijftigste verjaardag!

Rond een uur of tien kwamen ze ons al ophalen om naar de schitterend gelegen bergweide te gaan om het eten te gaan voorbereiden voor de gasten. De Engelse leraar Rajan, onze vaste vertaler en vriend, had alles tot in de puntjes voorbereid en er waren ongeveer tien mensen die hielpen bij het klaarmaken van het eten. Dit gebeurde allemaal op de berg. De pannen van ruim een halve meter in doorsnee werden omhoog gedragen, plus al het eten en drinken. Terplekke worden dan drie vuren gestookt, de groenten, de twintig kilo kip en dertig kilo aardappels gesneden, de kruiden voorbereid en alles wat nodig is om voor bijna 120 mensen te koken. Het benodigde water komt uit de berg. Na ruim twee uur was alles klaar en kwamen de overige bewoners van het dorp aan op de bergweide en hebben wij heerlijk en gezellig met z’n allen zitten eten in de zon tot een uur of half vier. Een heel aparte manier om zo Jenni’s verjaardag te vieren!

De volgende dag rustig aan gedaan om te proberen onze ziekteverschijnselen wat te drukken, want helaas zijn wij nog steeds niet beter. Gelukkig was het een heerlijk zonnige dag en dat hielp wel wat.
In de ochtend ben ik bovenop de berg gaan zitten om te kijken of ik internet kon ontvangen en ja hoor, af en toe kwam het door en kon ik een paar mailtjes lezen. Helaas lukt het niet elke dag omdat het signaal erg wisselend is. Om een idee te geven, binnen een paar seconden wisselt het signaal in sterkte van bijvoorbeeld 5 kb per seconde naar 45 kb en dan 0 kb en dan weer 10 kb per seconde en dus valt het niet mee om iets te ontvangen. Ook moet maar net de batterij van de laptop opgeladen zijn en als er drie of vier dagen geen stroom is dan lukt dat niet. Er is sowieso alleen stroom van vijf uur in de middag tot ongeveer half tien in de avond. In de middag zijn wij heerlijk in de zon gaan zitten op ons geheime plekje waar niemand ons stoort. Toen de zon achter de bergen verdween, zijn wij nog een keer naar de arme vrouw, Munki, gegaan om haar Jenni’s warme winterjas te geven, iets waar zij weer zeer blij mee was en ze trok deze meteen aan. Wij vertelden haar in gebrekkig Nepalees dat wij over een paar dagen weg zouden gaan en ze wenste ons een gelukkig en fortuinrijk leven. Een vrouw om niet gauw te vergeten!

Maandag 28 februari, nog maar drie dagen te gaan in Golphu. Vandaag weer een picknick op een zonnige bergweide, dit keer is het de jaarlijkse picknick van de school uit Golphu Bhanjyang.
De kinderen en leraren gaan al om 9 uur naar de plek toe, hier een half uur klimmen vandaan, om het eten en alles voor te bereiden. Aangezien wij nog steeds niet geheel hersteld zijn van onze zware verkoudheid, gaan wij pas om twaalf uur zodat wij aankomen als het eten klaar is. Goed geregeld toch? Het is een gezellige middag geworden, leuk met Mr. Julphe ( het schoolhoofd) zitten praten en wij zijn nog even naar een klooster gelopen dat in de buurt was. Na het eten, met niet echt goed gekookt en gebraden geitenvlees, begonnen de kinderen te dansen en muziek te maken. Dit keer danste ik niet mee om de kinderen niet te veel te intimideren…hihi. Rond vijf uur in de middag gingen wij weer naar het dorp terug en een uurtje later kwam de rest ook. De kinderen gingen door met dansen en flirten in het dorp tot een uur of negen in de avond. Wij zaten toen al lang en breed in de lodge met een warme chocolade met rum en een warmwaterkruik.

De volgende dag waren we druk met het najagen van mensen voor rekeningen die we nog moesten krijgen en het proberen te regelen van een laatste gezellige avond de volgende dag, onze laatste in Golphu! Dit alles viel natuurlijk weer niet mee. Mensen waren het weer vergeten dat wij al donderdag zouden vertrekken, of ze hadden de rekening ergens laten liggen en wisten niet meer waar. Wij bleven echter volhouden en er werd beloofd dat wij woensdag alles zouden krijgen, lekker nog al dat geregel vlak voor je weggaat… Verder hebben wij die dinsdag nog wat warme kleding van ons en andere zaken die wij niet echt nodig meer hadden uitgedeeld onder de armste mensen en alvast een beetje afscheid van hen genomen
Die avond bood Pasang Sherpa, de lodge eigenaar, ons een heerlijke maaltijd aan met kippenvlees en rum met cola. Hij deed het die avond omdat hij wist dat wij de laatste avond bij vrienden, Krishna, Maya en Rajan gingen eten. Tevens deze avond een Duitse man genaamd Volkmar ontmoet die na onze verhalen besloot om een kind te gaan sponsoren en wij hadden al een kandidaat voor hem.
Een dochter van Babu, wiens kleindochter wij al sponsoren, die graag verpleegster wil worden maar daar het geld niet voor heeft. Volkmar was meteen enthousiast omdat hijzelf ook verpleger is.
Dus op de valreep nog een kind gelukkig gemaakt! Maar natuurlijk moeten er nog wel even een aantal zaken geregeld worden. Dat komt echter allemaal wel goed.

Woensdag 2 maart, echt de laatste hele dag in Golphu en wij voelden ons wel een beetje vreemd.
Het werd een rare dag van een beetje heen en weer lopen, inpakken, mensen nog een laatste keer spreken en onze favoriete plekjes nog even opzoeken en… nog steeds achter rekeningen aan die wij uiteindelijk bijna allemaal om acht uur in de avond kregen. Wij waren hierdoor wel wat geïrriteerd geraakt en zeker toen wij hoorden dat het eten met de vrienden nog niet zeker was. Eindelijk om negen uur in de avond, ja ze eten hier laat, werden wij gehaald voor het eten en het was erg gezellig en leuk en dat hadden wij ook net nodig. Tevens die avond alles met Krishna en Maya geregeld voor het sponsoren van hun zoontje Deeplove. In april begint hij op de school in Golphu Bhanjyang dankzij de steun van twee lieve dames uit Nederland. Wij kregen van hen een mooie Boeddha beeltenis cadeau en nadat de laatste raksi op was, gingen wij voldaan naar huis en bereiden ons voor op het afscheid de volgende dag.

Donderdagochtend voor de laatste keer een heerlijke appelpannenkoek als ontbijt gegeten
( appelpannenkoek nummer 120!!) en daarna de laatste spullen gepakt. Vervolgens tot een uur of elf in de zon gezeten en toen was het zover. Wij moesten naar de school komen en ja hoor daar stonden de leerlingen en dit keer ook vele dorpelingen ons al op te wachten. Met luid applaus werden wij ontvangen en de bloemen en geluk sjaals (Katars) werden om onze nek gehangen door vele dorpelingen en schoolkinderen. (Later heb ik alle sjaals van deze vijf maanden geteld en wij hebben er ruim 300 ontvangen en je mag ze niet weggooien…). Hierna volgden een aantal toespraken en mochten wij een speciale bedankbrief ontvangen van de school voor ons werk in Golphu.
Tevens werd de firma Slokker uitgebreid bedankt en met name de heer G. Waardenburg voor de geweldige sponsoring van de school. Wij zullen dit persoonlijk na onze terugkomst gaan overbrengen bij de heer Waardenburg. Na bijna twee uur van toespraken konden wij eindelijk ons woordje doen waarin Jenni de hoop uitsprak dat wij dit jaar na de regenperiode (juni t/m augustus) door kunnen gaan met het werk aan de verschillende scholen die onze hulp hebben ingeroepen, het heropenen van de eerste hulp post in Golphu en natuurlijk de laatste wensen van de school in Golphu zullen proberen te verwezenlijken. Daarna mocht ik iedereen bedanken voor hun medewerking, de dorpelingen bedanken dat wij ruim vier maanden hun leven mochten delen, onze vriend Rajan bedanken voor zijn geweldige werk als tolk en zijn inzet om ons bij alles te helpen en als laatste
Mr. Julphe voor het coördineren van veel zaken betreffende de school en zijn inzet om ons verblijf goed te laten verlopen. Als dank hebben wij hem een foto van ons met inscriptie gegeven waar hij heel blij mee was.

Na vervolgens de wens te hebben uitgesproken dat wij hoopten snel, maar waarschijnlijk pas volgend jaar maart, weer terug te willen komen, werden wij nog een keer naar de lodge begeleid voor een laatste drankje en daarna ging de bagage in de Jeep en vertrokken wij, uitgezwaaid door dorpelingen en leerlingen, richting Kathmandu. Dat was het dus… dachten wij. Maar nee hoor, bij het volgende dorp waar wij doorheen reden werden wij gestopt en mochten wij nog een aantal Katars en bloemenkransen ontvangen van de school daar die wij ook gaan helpen en toen was het echt over wat betreft ons verblijf in de bergen. Vreemd hoor.

Na een rit van bijna zes uur kwamen wij om zeven uur in de avond aan bij ons hotel in Kathmandu.
De volgende dag nog een bespreking gehad met de familie van de meisjes die wij sponsoren, de dag daarna (vandaag) bij hen gaan lunchen om het Tibetaans Nieuw jaar te vieren en de komende dagen nog wat zaken afhandelen en dan op donderdag 10 maart vliegen wij weg uit Nepal. Ons verblijf hier heeft dan precies vijf maanden geduurd en het was een hele ervaring en goede leerschool voor toekomstige zaken en projecten in Nepal! Hopelijk heb ik in mijn nieuwsbrieven een beetje kunnen uitdrukken en vertellen hoe het hier allemaal gegaan is en hebben jullie je een goed beeld kunnen vormen van wat er allemaal bij komt kijken. Een ding is zeker, zeker de huidige generaties in Europa hebben geen idee hoe goed zij het eigenlijk wel hebben. Hier merk je pas hoe afhankelijk wij zijn van zaken als 24 uur per dag stroom, 24 uur per dag warm en koud water uit de kraan (die drinkbaar is), een toilet en riolering, goede gezondheidszorg, goede wegen en afgeladen supermarkten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wij hebben deze zaken de afgelopen maanden moeten missen en dan pas ga je merken hoe belangrijk deze , voor ons zo normale dingen, eigenlijk zijn.

Maar ik wil geen moraalridder zijn, het is puur een constatering en eentje die best wel aankomt.
Dankzij jullie steun hebben wij hier echter een hoop goede dingen kunnen doen. Toen wij begonnen dachten wij alleen de school in Golphu te kunnen helpen met het vochtvrij maken van de lokalen.
Maar uiteindelijk hebben wij nu al drie scholen kunnen helpen, drie kinderen naar lokale- of kostschool kunnen sturen, een arme vrouw een betere toekomst kunnen geven, voor de dorpelingen van Golphu twee openbare toiletten kunnen bouwen en ook voor de mensen in Thulo Shyabru worden nu twee openbare toiletten gebouwd en daarvoor onze hartelijke dank aan jullie allen. Hopelijk kunnen wij ook in de toekomst op jullie steun rekenen! Zonder jullie was dit alles niet mogelijk geweest!

Tot slot, het was geweldig hier maar het is ook wel weer lekker om straks al die voor ons zo gewone zaken weer tot onze beschikking te hebben. Jammer alleen dat mijn vader dit allemaal niet meer heeft kunnen lezen en meemaken. Hij stierf een week voordat wij naar Nepal gingen. In gedachten was hij echter vaak bij mij als wij in de bergen waren en ik weet bijna zeker dat hij oplette als wij weer eens over een paadje van 15 cm breed langs diepe afgronden liepen. Pa, bedankt voor het opletten.

Dit was mijn laatste nieuwsbrief uit Nepal. Van Jenni komt er ook nog een en daarna zal de volgende nieuwsbrief uit Hilversum komen… even iets anders.

Bedankt voor het lezen en tot gauw!

P.S.
Ik zal proberen om deze week nog wat nieuwe foto in mijnalbum.nl te plaatsen. Als dit lukt zal ik nog een berichtje sturen.